Tuż nad rzeką Skawą, u stóp Bryndzówki w Beskidzie Makowskim leży miasto o powierzchni 20,12 km². Jest siedzibą władz gminy obejmującej Maków Podhalański oraz wsie takie jak: Białka, Grzechynia, Juszczyn, Kojszówka, Wieprzec i Żarnówka. Na terenie samej metropolii zamieszkuje prawie 6 tysięcy osób. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa bielskiego. Na północ od miasta znajduje się Pasmo Koskowej Góry, nazwane tak od najwyższego punktu. Ponadto w niedalekiej okolicy są jeszcze inne szczyty górskie.
Historia osady
Pierwsze wzmianki o Makowie jako osadzie starostów lanckorońskich pochodzą z 1378 roku. Od połowy XIV w. aż do rozbiorów Polski Maków Podhalański występuje jako wieś królewska. Prawa miejskie zostały nadane dopiero w 1840 roku. Makowianie od samych początków osady zajmowali się wyrębem drzew z otaczającej Maków puszczy beskidzkiej oraz bednarstwem. W XVII wieku rozpoczęła się intensywna rozbudowa osady. Zabudowania stawiano tylko z drzewa, którego było pod dostatkiem w tutejszych lasach. Od 1929 roku miasto zaczęło przekształcać się w duży ośrodek wczasowy dla mniej zamożnych turystów i kuracjuszy. Niestety działania wojenne dokonały ogromnych zniszczeń. Dopiero od lat 60. XX w. zaczął się dla miasta okres ponownego rozwoju, choć przemiany ustrojowe na początku lat 90 XX w. ponownie go przyhamowały.
Maków Podhalański dzisiaj
Obecnie metropolia nieustannie się rozbudowuje. Jeśli w pełni postawi na rozwój turystyki, to ma szansę stać się znaczącym ośrodkiem wczasowo – sanatoryjnym – zwłaszcza że ma ku temu wszelkie warunki. Tkwi tutaj olbrzymi potencjał turystyczny. Jest to na pozór spokojne miasteczko, położone w dolinie o specyficznym mikroklimacie. Doceniono to już w latach ubiegłych. Na stoku Makowskiej Góry powstało także sanatorium przeciwgruźlicze. Miasto jest znane ze swojej szkoły krawieckiej, założonej w 1896 r., w której uczy się typowego dla tego obszaru haftu makowskiego. Wyroby lokalnego rękodzieła ludowego są popularnymi pamiątkami z tego regionu.